منتظران کسانیند که به انتظار ایستاده اند وما فقط به انتظار نشسته ایم و گفته ایم خدا کند که بیایی...

امام باقر(ع) میفرمایند: «هرگاه خداوند تبارک و تعالی بر خلقش خشم کند، ما را از مجاورت آن ها دور کند» چه عذابی از این بالاتر که خداوند اهل بیت(ع) را از مردم بی لیاقت بگیرد.خسارتی که بشر از نبود منجی دیده است هیچ کس جز خود خدا نمی داند.این مصیبت که امام زمان (عج) در بین ما نیست و ما از وجود مبارکش به طور کامل بهره مند نیستیم، خواسته ی خداوند و خود حضرت نیست.خداوند هرگز راضی نیست، انسان ها دچار فساد و نکبت و تباهی شوند.هرچه بر سر مردم می آید محصول گناهان و عملکرد خود آن هاست و تا مردم نخواهند که این وضع تغییر کند خداوند تغییری در اوضاع آن ها ایجاد نخواهد کرد...." آری عامل غیبت امام زمان(عج) خود ما هستیم"؛ نقاب و پرده ندارد امام ما ای فیض...تو خود حجاب خودی از هوای خود برخیز! تا نخواهیم که حضرت ظهور کند، دعاهای ما برای تعجیل در فرج ایشان به اجابت نخواهد رسید، باید همراه دعا،عمل کرد و زمینه ی ظهور را فراهم ساخت؛ پس بیاییم به خود سازی و نیز برداشتن موانع ظهور و تبلیغ شناختن حضرت به جامعه جهانی شتاب بیشتری بدهیم

نمازی که برای شهوات دنیا یا آخرت باشد، نمازی نیست که معراج مؤمن و مقرّب متّقین باشد. “… اکنون که معلوم شد ایمان غیر از علم است، و آنچه که در ما از معارف و حقایق توحید و اسماء و صفات است علم است و قلب ما را از آنها خبری نیست، و معلوم شد که تا این امور به قلب نرسد و قلب به آنها مؤمن نشود اثرش کم است، باید انسان در صدد تحصیل ایمان برآید که اگر خدای نخواسته از این عالم -که دار تغیُّر و تبدُّل است و هر یک از ملکات و اوصاف و احوال قلبی را می‌توان در آن تغییر داد- بیرون رویم و از ایمان دست ما تهی باشد، خسارت‌های فوق‌العاده به ما وارد خواهد آمد و در خسران بزرگ واقع خواهیم شد و ندامتهای بی‌پایان نصیب ما خواهد گردید. و در آن عالم، ممکن نیست هیچ حالی از احوال نفس تغییر کند، یا اگر ایمان در این جا حاصل نشد، آنجا بتوان حاصل نمود. پس انسان باید در همین عالم، این چند صباح را مغتنم شمارد و ایمان را با هر قیمتی هست، تحصیل کند و دل را با آن آشنا کند. و این در اوّلِ سلوک انسانی صورت نگیرد، مگر آن که اوّلاً، نیّت را در تحصیل معارف و حقایق ایمانیه خالص کند و قلب را با تکرار و تذکّر، به اخلاص و ارادت آشنا کند تا اخلاص در قلب جایگزین شود؛ چه که اگر اخلاص در کار نباشد ناچار دست تصرّف ابلیس به کار خواهد بود و با تصرّف ابلیس و نفس -که قدم خودخواهی و خودبینی است- هیچ معرفتی حاصل نشود؛ بلکه خود علم التوحید، بی‌اخلاص، انسان را از حقیقت توحید و معرفت دور می‌کند و از ساحت قرب الهی تبعید می‌نماید. ملاحظۀ حال ابلیس کن که چون خودخواهی و خودبینی و خودپسندی در او بود، علمش به هیچ وجه عملی نشد و راه سعادت را به او نشان نداد. میزان در ریاضات حقه و باطله به یک معنی دقیق عرفانی، قدم نفس و خودخواهی و قدم حق و حق‌طلبی است. نمازی که برای شهوات دنیا یا آخرت باشد، نمازی نیست که معراج مؤمن و مقرّب متّقین باشد. آن نماز، انسان را به حورالعین نزدیک کند و از ساحت قرب الهی دور نماید. علم توحیدی که برای نمایش در محضر عوام یا علماء باشد از نورانیّت عاری و بری است و غذائی است که با دست شیطان برای نفس امّاره تهیه شود؛ خود آن، انسان را از توحید بیرون برد و به تشریک نزدیک کند…” منبع:صالحین

آقای مجتهدی تهرانی نقل کرده است که آیة الله حاج میرزا علی مشکینی فرمودند: در ایامی که تحصیل می کردم؛ یک روز 5 ریال بیشتر پول نداشتم. روزی در خیابان راه می رفتم یکی از طلاب به من رسید و گفت: 5 ریال داری به من قرض بدهی؟ با خود گفتم: اگر این پول را به او بدهم خود بی پول می مانم. ولی با خود فکر کردم که کار این بنده خدا را راه می اندازم؛ خداوند کریم است. پول را به او دادم. چند قدمی که رفتم؛ یکی از همشهری های من، از اهالی مشکین شهر به بنده رسید؛ با هم مصافحه کردیم. موقع خداحافظی پولی در دست من گذاشت و رفت. چون نگاه کردم؛ دیدم 5 تومان است. باز یکی از طلاب به من رسید و از من 5 تومان قرض خواست. این دفعه نیز گفتم خدا کریم است. اکنون که این آقا معطل است؛ کار او را راه بیندازم. پول را به او دادم. چون مقداری جلوتر رفتم؛ یکی دیگر از همشهری های خود را دیدم. پس از مصافحه و احوالپرسی موقع خدا حافظی، پولی در دست من گذاشت و رفت. چند قدم جلوتر رفتم نگاه کردم دیدم 50 تومان است. ناگاه یاد این آیه شریفه افتادم که «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها»(انعام، آیه 160) یعنی هر کس عمل نیکی انجام دهد ما ده برابر به او پاداش می دهیم. دیدم بار اول 5 ریال داشتم. چون به یک نیازمندی قرض دادم؛ 50 ریال خدای کریم رساند و چون 50 ریال را قرض دادم؛ خداوند کریم در عوض 50 تومان یعنی درست ده برابر رسانید. ایشان فرمودند هر چه منتظر شدم و دعا کردم که کسی پیدا شود این 50 تومان را قرض بگیرد بلکه 500 تومان شود دعایم مستجاب نشد. منبع:salehin.ir

مواردی که انجام آن در رکوع، بر نمازگزار مکروه است، عبارت است از: 1. چسباندن دستها هنگام رکوع، به دو پهلوى خود. 2. به زیر افکندن سر، طوری‌که سر و گردن موازى پشت نباشد. 3. [رعایت نکردن حال مأمومین در طولانی کردن رکوع و اینکه] امام جماعت ذکر رکوع را بیش از سه بار بگوید. 4. در هنگام رکوع دستها را مابین زانوها قرار دادن. 5. در حال رکوع، بلکه در تمام احوال نماز، گذاشتن دستها در زیر همه لباسها. برای دیدن کامل مطلب به اد

آیا در قرآن مطلبی داریم که نشان دهد نماز جماعت باعث آمرزش گناهان میشود؟ امام صادق (علیه‏السلام) می‌فرمایند: «مَثَل نماز، مَثل نهری است که روزی پنج مرتبه در آن خود را شستشو داده و چرکی در بدن باقی نمی‌ماند. نماز، کفاره گناهان است، مگر گناهی که موجب خروج فرد از ایمان شود... عَنْ عَلِی (علیه‏السلام) قَالَ «الصَّلَوَاتُ الْخَمْسُ کفَّارَةٌ لِمَا بَینَهُنَّ مَا اجْتَنَبَ الْکبَائِرَ وَ هِی الَّتِی قَالَ اللَّهُ إِنَّ الْحَسَناتِ یذْهِبْنَ السَّیئاتِ ذلِک ذِکری لِلذَّاکرِینَ»؛ نمازهای یومیه، کفاره گناهانی است که مابین نمازها انجام می‌گیرد. به شرط آنکه از گناهان کبیره اجتناب شده باشد. چرا که خداوند فرموده است: حسنات و نیکی‌ها (نماز)، بدی‌ها و گناهان را از بین می‌برد. عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله أَنَّهُ قَالَ «إِنَّمَا مَثَلُ هَذِهِ الصَّلَوَاتِ الْخَمْسِ مَثَلُ نَهَرٍ جَارٍ بَینَ یدَی بَابِ أَحَدِکمْ یغْتَسِلُ مِنْهُ فِی الْیوْمِ خَمْسَ اغْتِسَالَاتٍ فَکمَا ینْقَی بَدَنُهُ مِنَ الدَّرَنِ به تواترِ الْغَسْلِ فَکذَا ینْقَی مِنَ الذُّنُوبِ مَعَ مُدَاوَمَةِ الصَّلَاةِ فَلَا یبْقَی مِنْ ذُنُوبِهِ شَیئ»؛ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرموده‏اند: مَثل نمازهای پنج گانه، مَثل پنج مرتبه غسل کردن در یک روز است که چرک و کثافتی در بدن باقی نمی‌ماند. با مداومت در نماز، گناهی باقی نمی‌ماند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مردی را دیدند که می‌گفت: خدایا مرا بیامرز؛ گرچه بعید است مرا بیامرزی. پیامبر فرمودند: «چرا به خدا بدگمان هستی؟» گفت: من در زمان اسلام و جاهلیت گناه کردم. حضرت فرمودند: «گناهان زمان جاهلیت، با ایمان و گناهان بعد از اسلام، با نماز محو می‌شود. چرا که نماز کفاره گناهان می‌باشد» (مستدرک الوسائل، ج 3، ص 16- 15) البته افرادی که نماز می‌خوانند؛ کمتر گناه می‌کنند. خود نماز جلوی بسیاری از گناهان را می‌گیرد. اگر نماز، نماز واقعی، با حضور قلب و تمام شرایط اقامه شود؛ سد بزرگی خواهد بود، در برابر گناهان. «نماز بگزار که نماز، آدمی را از فحشا و منکر باز می‌دارد» (عنکبوت، 45) منبع:تبیان